Nieraz obserwujemy ludzi, którzy stale podejmują refleksję nad swoim postępowaniem, mają wiele pasji, rozwijają swoje zdolności. Często są to osoby niezwykle zdolne i wrażliwe. Patrząc na nie jesteśmy skłonni mówić: „Tak, oni mają bogate życie wewnętrzne”. Jest to prawda, ale trzeba pamiętać, że nie jest to jeszcze życie duchowe.
Duchowość nie polega na korzystaniu z własnych umiejętności, zdobywaniu wiedzy, czy gromadzeniu doświadczeń, ale na budowaniu relacji z Bogiem. Wymaga ona oczywiście pewnej refleksji, wiedzy oraz starań. W związku z tym, życie duchowe wymaga także życia wewnętrznego. Jest to jednak coś więcej.
Życie wewnętrzne jest często czymś, co dzisiaj się eksponuje i uzewnętrznia. Dobrze jest bowiem zaprezentować się jak najkorzystniej. Życie duchowe bywa czymś ukrytym, a nawet jeśli jest widoczne dla innych bywa lekceważone i ośmieszane. Można zauważyć, że próbuje się pomniejszać znaczenie życia duchowego poprzez uwypuklania życia wewnętrznego. Życie wewnętrzne też zresztą wydaje się mieć różne stopnie. Można tak bowiem określać wszystko, co jest związane z wrażliwością, pewnymi pasjami i przeżywaniem, ale także np. wysoki poziom moralny przejawiający się w postępowaniu, który dzisiaj nie jest promowany.
Aby przywracać znaczenie życia duchowego trzeba podkreślać wagę relacji w ludzkim życiu, wiary, nadziei i miłości, a także pokazywać, że ostatecznie wymiar duchowy człowieka jest najważniejszy i to dzięki Bożej łasce, sakramentom oraz modlitwie można go rozwijać.
Dzieło dla pokoju 